Tréð

Kalt ryðið

dró línur í lófann
þegar hliðið opnaðist.

Áður bar dagsljósið

engan þunga.

Tréð læstist
eins og minning
um rætur sínar.

Hún hellti vatninu
yfir þyrsta jörð
og hengdi ljósker
á bera krónuna.

Tré standa eftir.
Tré fara ekki.

Tíminn gáraði
ósýnilegan flöt
undir líkamanum.

Hún geymdi tréð
og tréð geymdi hana.

Svo liðu árin

í þykkum raka.

En einn morgun
titraði strengur

í viðargólfinu.

Hún lá kyrr
eins og hann
myndi þagna.

Tónninn hvarf ekki,
heldur lagðist
nær líkamanum.

Hún áttaði sig.

Hann barst 

ekki að utan.

Hún hélt út.
Hliðið var opið.
Ljóskerin slokknuð.

Börkurinn
var rennsléttur,
eða voru hendur
hennar orðnar hrjúfar?

Tréð hvíslaði
inn í línur 

húðarinnar:

„Enginn sáir fræjum,
heldur leggur þau
í lófa okkar.“

Tréð opnaðist ekki —

heimurinn rúmaðist

allur innan þess. 

Hún gekk inn. 

Í fjarska heyrðist

hliðið lokast aftur.

Gangurinn
var hvorki bjartur
né dimmur.

Agnarsmá kornin

höfðu enga þyngd

í lófa hennar.

Viðurinn andaði.

Einhver hafði

rist á vegginn:

„Líf.“

Hún leit varlega inn

um dyragættina.

Þar sat kona
sem skildi hvorki
orð né þögn.

Ræturnar vöfðust
um ökklana,
andlitið hreyfðist
undir laufinu.

Konan rétti fram
hendurnar, hægt,
eins og hún hefði
beðið hennar.

Hún lagði fræin
í lófa konunnar
og benti á gluggann.

Dagsljósið féll
léttar en áður.