Stofuborðið

Hún þekkti ekki stofuna
nema þegar sonurinn
sofnaði í sófanum.

Þá læddust veggirnir
og þegar hann hóstaði
hrökk gólfið til –
eins og þykkt lag
yfir grafna skömm.

Eiginmaðurinn hafði runnið
saman við stofuborðið,
og dró annað lungað
í gegnum brostinn viðinn
og hitt undan glerinu.

Hann reyndi að hjálpa
en hjartað var úr vatni
og augun litu fram hjá
því sem bjargaði henni.

Viðarborðið mundi enn
hvar flöskurnar stóðu
sem hún hafði hreinsað
eftir föður sinn –
áður en hóstinn hvarf.

Hún hafði reynt að þrífa
en hringirnir sátu eftir
eins og litlar hirslur
utan um nafn hennar.

Hvert sumar kom
með grænar flöskur
sem lítil stelpa
hellti niður í vaskinn.

Síðasti dropinn
skolaðist ekki niður
heldur rann saman
við hljóðið í vaskinum.

Hljóð sem endurtók sig
á meðan sonurinn svaf

og klofnaði við hóstann.

Hún leit fram í stofu.
Hresstist sonurinn
eða var stofan sjálf
að veikjast aftur?

Þegar sonurinn hélt
norður um haustið
lagðist ósýnilegt glas á borðið
sem fylltist aldrei sögu hennar.

Einhver hóstaði í glerinu
og drakk í sig þögnina
undir blautum stjörnum.

Glugginn stóð opinn
og húmið helltist inn
um sprungið tréð.

Faðir hennar settist
smám saman við borðið
og sofnaði í sófanum.