Brekkan

Ingólfur kveikti ekki ljósið inni í bílskúr. Kannski viljandi. Hann hrasaði um rykugan keppnissleðann. Fann ekki fyrir votri steypunni við garðslönguna, heldur jörð sem hafði aldrei þiðnað. 

Hann hafði oft dottið af sleðanum, en sumir árekstrar brjóta ekki aðeins bein annarra heldur snúa brekkum í endalausa hringi.

Ingólfur leit á sleðann. Rifinn og upplitaðan límmiðann af Leiftra, sem systir hans hafði komið fyrir með ögrandi glampa: „Kannski þorirðu nú loksins að gefa inn, væskillinn þinn.“ 

Ingólfur hafði gefið inn, meira en hann þorði. Hún hafði haldið sér hlæjandi í stóra bróður. Síðan varð allt hvítt, ekki eins og fönn heldur stýri sem hendurnar geta ekki snúið við.

Hann fann eitthvað leka niður ennið. Sami skurður. Hann heyrði andköf hennar aftur úr myrkri bílskúrsins.

Hann hljóp inn í húsið. Dyrnar höfðu hækkað. Auður leit upp úr bókinni en andvarpaði þegar hann strunsaði fram hjá henni. Hún hafði reynt, en faðmur hennar var of mjúkur. Bláu ljósin sem keyrðu burt með systur hans hurfu þegar hann opnaði kexpakka í býtibúrinu.

Um stund fann hann ekki fyrir klístruðu súkkulaðinu heldur svölum vindi smjúga undir raka lambhúshettuna. Systkinin runnu niður brekku sem endaði aldrei.

Allt í einu greip hann í tómt. Þegar síðasti bitinn rann niður herti systirin takið og ósýnilegur steinn reis aftur upp úr snjónum.