Tennisboltar

Skrifstofan minnti hann á tennisvöll. Boltinn á hillunni. Annar sem aldrei myndi lenda. Netið strengt á milli þess sem er og var. Kaffibollinn brenndi lófann, með sama bruna og spaðinn hafði gert heilu sumrin.

Á vellinum varð hann aftur drengurinn sem tapaði aldrei. Ennisbandið þrýstist inn í höfuðleðrið. Metnaðurinn strekkti skinn yfir hnúana. Sárin og blöðrurnar færðu bikarinn fingurbreidd nær.

Man húðin? Blauta málmskífu. Titrandi verðlaunapall. Snertingu sem kona skildi eftir. En drengir halda ekki utan um konur. Drengir elta bolta. Sumir þeirra snúast ekki, heldur staðnæmast yfir leikmanninum.

Hann fitlaði við nafnspjaldið. Að vinna sig upp krafðist aga. Agi krafðist viljastyrks. Viljastyrkur fórna. En að sjá aðeins næsta bikar var að líta fram hjá drengnum sem mátti aldrei nokkurn tímann tapa leiknum.

Boltinn hæfði gólfið. Hann tók niður bandið. Leit ekki á medalíurnar. Hendurnar slöknuðu. Honum fannst einhver leiða sig áfram. Hverjum sigri fylgdi gullpeningur, og annar sem gróf sig undir húðina.