Myndin

Fræðingurinn gekk inn á barinn. Hann trúði ekki á drauga. Ekki nema þá sem afneituðu sinni eigin tilvist. Þræddu borgina í svörtum leigubílum sem gátu ekki stöðvað.

Lyktin barst fyrst. Síðan rám röddin: „Viltu vita hvernig er að vera lifandi og dáinn á sama tíma?“ Hann sá líkama hennar beygjast í glasinu. Veskið var utan af krókódíl.

Hann sagði frá draumnum. Hann hafði feluliti en var þó sá eini sem sást. Byggingarnar voru skakkar og komust ekki fyrir á götunum. Fólk gekk á milli í röngum hlutföllum.

„Þú ert ekki að segja mér þetta,“ sagði hún. „Heldur þeim sem hefur ekki enn lært að hlusta.“ Hann leit upp. Konan var horfin en krókódílaveskið lá eftir á barstólnum.

Hann hljóp á eftir henni en rýmið sveigðist. Svartur leigubíll stöðvaði með autt stýri. Fólkið á götunum gekk í gegnum hann. Hann leit niður. Krít í tveimur hlutum.

Hún tók veskið aftur: „Þær eru ekki að brotna, heldur að muna.“ Hann sá loksins. Ekki hverfið, heldur þann sem hafði lagt litina frá sér þegar bjallan hringdi.

Barljósin voru öðruvísi. Við borðin sátu form sem biðu teikningar. Hann pantaði sér vatnsglas. Dró upp þurran pensil sem hafði legið þéttar upp að lófanum en hann minnti.

Höndin hreyfðist ekki þegar hann málaði útlínurnar. Hann leit í spegilinn hinum megin við barborðið. Smátt og smátt þekkti hann aftur svipinn af ljósmyndunum.