Ísveggurinn

Sálfræðingurinn hafði hitt margar manngerðir, en aldrei heila fjölskyldu úr ísilögðu gleri. Hún horfði á þau ganga inn með frosin föt og andlit í klakanum.

Þau gáfu ekki mikið af sér. Móðirin andaði köldu við hverja spurningu, og þó faðirinn þurrkaði af sér gleraugun, sat móðan eftir.

 

Dóttirin sat inni í glerkúlu þar sem húsið hreyfðist, en snjórinn sat kyrr. Glitrandi þögn hennar talaði undir nálum og kristöllum.

Þegar sálfræðingurinn spurði um samskiptin á heimilinu, sagði móðirin að dóttirin ætti bara að hrista þetta af sér. Faðirinn lagði örsmáa glerfiðlu á borðið og vék talinu að hnattrænni hlýnun.

Dóttirin hvíslaði úr kúlunni: „Það er ekki bara hægt að hrista burt snjóinn.“

Sálfræðingurinn spurði hvernig fjölskyldan tjáði erfiðar tilfinningar. Móðirin svaraði með ísköldu glotti og speglaði sig á gljáandi eiginmanninum, sem flýtti sér að fela bleytuna undir skónum.

Sálfræðingurinn sneri sér að tölvunni. Ekki til að skrifa í hana – heldur til að finna hlýjuna frá lyklaborðinu.

Hún hlustaði á móður hrópa í gegnum sprungur og föður andvarpa á gluggarúðu til að sjá ekki út.

 

Hún þagði svo með dóttur, sem hreyfði ekki við heiminum af ótta við að týna sporunum.