Heiðin

Ég mætti æsku og elli
uppi á miðri heiði,
þar sem vegalengdir
mælast í því sem finnst
án þess að leita.

Æskan var með nefrennsli

og marbletti upp að hnjám.

Hún spurði og spurði

en hlustaði ekkert á svörin.

Ellin var heldur rórri

og talaði um ódýr duftker

eins og hendur mínar

vissu eitthvað um sandinn. 

Síðan um steina 

sem muna allt 

nema nöfn okkar.

Æskan rétti mér pela

af orðlausum minningum

með bragði af leik og ótta.

Ég fann tönn í mosanum,

en kunni ekki við að spyrja 

hvor þeirra væri eigandinn.

Ellin kinkaði kolli:

„Jæja, gamli.

Ég verð ekkert yngri.“

Þá rétti hún mér

lyfjarúllu og gerviliði

úr títani og sagði:

„Þeir komast

lengra en fæturnir.“

Ég leit við,

en æskan var horfin.