Gesturinn

Sellóið hafði alltaf verið í húsinu, löngu á undan fólkinu. Það bar sama dökka hljóm og handriðin. Kannski bauð fólkið mér þangað vegna tóna sem þau höfðu gleymt. Ég hefði aldrei þolað að vera þarna heldur nema fyrir tónlistina.

Flesta morgna vaknaði ég við þungan hlátur, en þegar ég kom upp sat maðurinn pinnstífur fyrir framan hálfétna köku. Hann talaði um gleði, en höndin titraði.

Þegar ég æfði tónstigana heyrði ég hláturinn og barðist um leið við krampa í fingrunum. Stundum var eins og við héldum um sömu strengi, annar með svörtum nótum en hinn með köldum titringi.

En hljóðið sem fór inn í mig kom ekki frá honum. Þegar ég lék á sellóið heyrði ég eitthvað skella saman hinum megin við vegginn, þannig að ég átti erfitt með að fylgja taktmælinum.

Konan borðaði ekki annað en gulrætur og rófur. Hún fiktaði stöðugt við beinhvítar kúlur í litlum silkipoka. Skerandi hljóðið í kúlunum minnti á skellina á bak við vegginn. Fyrsta daginn spurði ég, af sakleysi, hvað væri í þessum kúlum. „Augnablikin sem þeir rændu frá mér,“ svaraði hún hvasst. Ég þorði ekki að spyrja neitt frekar.

Svo var það sonurinn – langur, mjór og með þögul raddbönd frá fæðingu. Ég sá hann ekki þegar ég æfði, en heyrði einhvern fjarlægjast þegar ég lagði bogann frá mér. Hann læddist alltaf eins og hann óttaðist að mynda nokkurt hljóð. Eins og allur líkaminn reyndi að lifa undir sömu þögn.

Síðasta morguninn vaknaði ég enn við læti. Ekki þennan þunglamalega hlátur sem ég hafði reynt að venjast, heldur brambolt í húsgögnum og skápum. Bíll mannsins var horfinn úr innkeyrslunni. Hröð fótatök smugu yfir þröskuldana eins og kaldur gegnumtrekkur. Sellóið hafði dottið á hlið, en var óskaddað.

Þegar ég kom upp sat sonurinn þögull við matarborðið. Fyrir framan hann lá tómur silkipoki. Konan óð á milli herbergja án þess að segja neitt. Svart hárið sveiflaðist á eftir henni.

Þegar móðir hans sá ekki til, benti sonurinn upp í munn sér. Ég heyrði hljóð sem minnti á einhvern að ræskja sig, síðan vélrænan hlátur.

Kannski var ég ekki gesturinn, heldur sellóið. Strengirnir fylltu rými sem þau náðu aldrei að snerta. Augnablik sem kúlurnar gátu ekki geymt. Ég heyri enn óminn í strengjunum þegar ég hugsa til þessa fólks.