Dauði trúðs

Þegar trúðurinn féll frá

klæddu áhorfendur hann

í rennislétt skrifstofuföt.

Þeir strengdu á hann alvöru nef

og lögðu daufar vekjaraklukkur

yfir brandarann í bringunni.

Áhorfendur ærðust

þegar nýr alvarleiki

þvingaði boltunum í hringi.

Þríhjólin rúlluðu inn

í kringum vísitölurnar

og rólurnar brenndu peninga.

Þetta var ekki sirkus,

bara farði og gerviblóm

yfir stígvélum úr græðgi.

En þegar kerfið

sneri útúrsnúningunum við,

hvarf allt – nema trúðurinn.

Trúðurinn hló þá og grét,

því sýningunni lauk aldrei –

klappið kom án lófataks.

Þó sviðsljósið hafi mörg lög,

getur sá sem hvergi birtist

aldrei stigið í gegnum þau.

Að hverfa inn í spegil

er að koma fram í leik

sem húsið hefur yfirgefið.

Trúður étur trúð,

þegar sviðið máir

bæði menn og hlutverk.

Og trúður sem er innlyksa

í veröld án gríns og gamans,

getur ekki kastað grímunni.