Blöðrurnar

Sólrún stakk hníf
í kommentakerfið —
ekki til að flýja þögn,
heldur sprengja hana.

„Öruggt rými,“
hikaði Laufey tvíburi.
En Laufey var sjálf
flott af eigin leik.

Laufey kom með nýja lausn.
Sólrún hafði séð auglýsingarnar:
Nú var hægt að blása
ábyrgð frá sér í litlar blöðrur —
gular, bláar, grænar.
En ekki hvítar.

Eitthvað varð eftir.
Hvítur dofi á vörunum.
Sumir kölluðu hann frelsiskossinn,
aðrir botnfall siðferðis.

En blaðra Sólrúnar var kommentakerfið.
Leikurinn þandi lyklaborðið út
og lyfti henni yfir bæinn:
löggæslan, sveitastjórnin, kirkjan.
Sauðir þurftu að heyra það.

Allir höfðu forðað sér,
nema sannleikurinn
sem stakk í blöðrurnar.

Sólrún horfði á systur sína.
Kannski var þetta hennar leið
til að hleypa lofti úr samviskunni.

En hvort stingur meir
að lifa af –
eða snúa baki við þeim
sem treystu á þig?

Blöðrurnar voru dýrar.
En Laufey bauð.
Er hægt að kaupa sér líf?

Sólrún dró fyrir.
Tók upp eina gula blöðru.
Sviði á vörum.
Lykt af hreinsilausn.

Þenslan var hljóðlaus,
en hún heyrði rödd Laufeyjar
í hugskotinu:
„Hjá mér er bara gleði.
Maður velur hugsanir sínar.“

Hún svaraði röddinni:
„Af hverju ertu þá öll
að þenjast út Laufey —
eins og pínulítil, gegnsæ blaðra?“

Sólrún andaði inn,
litirnir sprungu.
Ekki til að eyða
heldur opna.

Eftir var hvít blaðra
sem þurfti að vernda
fyrir hnífum.