Sopinn

Ég var að laga kaffi fyrir þyrst skrifborð,
þegar öldruð hjón báðu mig
um að koma út að leika.

Ég skammaði þau – en mundi svo
að einu sinni hafði ég verið gamall líka.
Ég fékk mér sopa.

Þau voru mun eldri en skjalataskan
sem hélt um sögu mína.

Ég opnaði hana
og byrjaði að lesa:

Ég drekk aldrei kaffi með álfum –
læt heitt súkkulaði duga.

En þegar sólin dró land úr austri,
birtist rjúkandi bolli
og tvær verur með lauf á enni.

Rauðklæddur álfur sagði:
„Ég fór á kaffihús. Gat ekki pantað
cappuccino á íslensku.
Þjónninn skildi mig ekki.“

Ég ætlaði að svara:
„Heldurðu að þessar
baunir séu íslenskar?“
En kaffið drakk orð mín.

Hvítklæddur álfur tautaði:
„Meira úrval.
Allir skilja peninga.“

Sá rauði bætti við:
„Það er ekki hægt að panta neitt
ef fólk heldur sig bara innan síns hóps.“

Ég spurði:
„Hafið þið ekki sjálfir lifað ósýnilegir
í hólum öldum saman?“

Þeir horfðu í gegnum mig.

„Við erum enn ósýnilegir.
Það ert þú sem reynir
að sjá okkur með þessum
asnalegu sögum þínum.
Farðu út að leika.“

Ég þagnaði, eins og einhver
hefði rænt af mér kaffibolla
sem ég gat hvorki pantað né drukkið.
Ekki vegna tungumáls, heldur aldurs.

Skjalataskan skall aftur
eins og til að hefta
saman tómar síður.

Kom kaffið til mín
eða hafði ég
drukkið mig héðan?

Gömlu hjónin bentu:
„Þú ert álfurinn.“

Ég leit út.

Þar stóð eldri maður
með framandi svip
og prentaði út laufblöð
með blautum litum.

Garðurinn lagði frá sér bollann
og fór inn að leika við okkur,
með dót sem hverfur ekki
nema maður sjái
hvaðan það kemur.

Ég lyfti bollanum.
Eftirbragðið var sætt.