Litir skugganna

Eitt sinn átti vonin

ómyndaðan líkama.

Dagarnir liðu án vitnis

og nóttin óttaðist ekki.

Síðan varð til heimur

úr holdi og hreyfingum.

Augun tóku ljós og liti

og eyrun rufu þögnina.

En hugurinn sá eldinn

eyða burt árstíðunum.

Og djúpið hræddi hjartað,

því það sá ekki til botns.

Þá mundi líkaminn rödd

sem hvíslaði í tímann.

Hann leitaði vonarinnar

en minnið rataði ekki.

Hann fann aðeins söng

sem hafði týnt röddinni.

Þá laut líkaminn niður

og heimurinn bleytti augun.

En þegar hann gaf upp von

varð hörundið nógu mjúkt.

Því vonin þekkir

aðeins mýktina.

Vonin sýndi líkamanum

hverju lífið hafði gleymt:

Þó jörðin sé köld og hljóð,

nærir hún ræturnar.

Dauðinn á ekkert nafn,

og skuggarnir geyma liti.

Og sárustu vefirnir

halda um sálina.