Minnisleysi

Ég sé hann ganga niður að ánni hvern morgun, með dagsljósið í eftirdragi. Skrefin verða sífellt hægari, en viljinn er góður. 

Hann tínir upp steina áður en sólin snertir þá, og stingur þeim í götóttan vasa. Þó hönd hans skjálfi, geyma augun enn von.

Fólk segir hann hafa tapað áttum, týnt sjálfum sér. En mér sýnist hann aðeins leggja það á minnið sem veröldin hefur gleymt.