Drengurinn og stjörnurnar

Þá gekk drengurinn inn í skógarsal þar sem næturguðirnir sáldruðu agnarlitlum ljóshnöttum undir dökkar slæður skýjanna.

Máninn spurði hvorki um sjúkrahótelið né meðferð litla bróður, heldur kastaði daufhvítum bjarma í spegilsléttar lindir.

„Kannski bíður ljósið eftir okkur,“ sagði drengurinn. „Ekki aðeins við dögun, heldur líka í stjörnunum sem við óttumst að gleyma.“