Bryggjan

Móðirin sagði hana
of viðkvæma.

Að skapið
væri aðeins leið
til að stjórna.

Augnaráð kennara.

Mixtúra með bragði

af moldugum steinum.

En þegar hún

þekkti ekki 

eigin fætur,

hljóp stúlkan

niður í fjöru.

Þar vaggaði bryggjan
mjúklega á öldunum.

Stundum hægt,
stundum hratt.

Andardráttur,
hreyfing vöggu.

Hafið sagði

við stúlkuna:
„Ég sé. 

Ég veit.“

Og stúlkan 

fann aftur

óljósa kyrrð.

Kyrrð sem við
áttum öll,
áður en við
fengum andlit
og hendur.