Bóndinn

Bóndinn andvarpaði í vindinn    

og gróf bakverkina í hlíðarnar.    

    

Um jörð hans     

lá gróðri vafin gjá    

sem spurði í stráum    

og svaraði með steinum.    

    

Bóndinn fór 

án þess að koma,

sporin töluðu

á máli þokunnar.

    

Slík þögn     

nemur blóð renna    

og gleypir ótta     

manns og skepnu.    

    

Því sama höndin     

sem gefur mjólk    

þekkir hnífinn.    

    

Að fóðra lambið    

seðjar úlfinn.    

    

Bóndinn skolaði

dauðann í læknum

og lagði þungann

aftur á jörðina.

Hann vissi    

að á þessari jörð     

yrði ekkert heilt    

án þess að brotna.    

    

Og til að birtast náttúrunni    

þyrfti að hverfa úr sjálfum sér.