Regndroparnir

Óteljandi regndropar falla í sömu tjörn.

Öll saga, öll reynsla samofin í eina heild.

Við erum bæði barnið sem horfir á regnið
og regnið sem fellur fyrir augum barnsins.

Óendanlegt augnablik, agnarlitlar eilífðir.

En hvað ef tjörnin gleymir?
Ef barnið snýr sér undan?

Hvað hvílir þá í rýminu á milli þeirra?
Gegnsæ form sem hverfa —
eitt af öðru — í sömu tjörn,
án vitnis, án merkingar.

En tómið heldur áfram,
ekki sem skuggi, heldur sem minning
um eitthvað sem við þekktum
á undan nöfnum og beinum.

Og í röddinni dvelur enn barnið,
enn tjörnin,
og á milli þeirra
fellur hver einasti regndropi.