úr samtali sjávar og mána

lestu hinar brotnu dyr
blika yfir dimmum tindum;

af fljótunum, þar sem spegillinn
dró skott sitt yfir sökkvandi mána

í dökkgrænum andvara flöktandi suðurs,
með salt tindrið úr öldóttum augum sjávar

á norðurhvolfunum, þaðan sem leiftrin
falla á hulin merki hafsbotns og vinda

þar, undir hljóðum vegalengdum stjarna,
klæðist jörðin skýjum annarrar nætur