vetrarlok

þegar morgunninn

snerti máða strengi

kviknuðu ótal lítil ljós

á botni skógarlindanna

sum mynduðu líf, 

önnur urðu að söng

en sum dóu jafnskjótt út

og grófust í þögn og skugga

síðan hvarf tunglið í sama djúp

og dagsljósið dró fram dulmál sitt