morgunbörn

litlar hendur leita morguns
snemma í glitrandi djúpum

úr austri rís gullinn hnöttur
og bregður ljóma á andlitin

þau opna augnlokin varlega
fyrir björtu sjáaldri heimsins

undan ljósbreiðu hvítra skýja
byrjar himinninn í brosi þeirra

blóð og skuggi

hvaða takt hefur íhugun,
dregin í rökkvað landslag
vona og flöktandi stjarna?

hvaða gildi hefur andartak,
litað túlkunum og minningum
í endalausri tilveru stundanna?

hvaða þýðingu hafa einföld sannindi,
færð af vörum þess er leitar kjarnans
djúpt í blóði sínu, undir söltum skugga?

vetrarnótt

á úlfgráum feldi
skína hrímperlur
dimma vetrarnótt

augnabliksreykur
rís af frosinni jörð
og hverfur út í loftið

fjarlægar minningar

vakna á gömlum stað

og bergmála í auðninni

ljósvitar himins renna
yfir hrein og köld djúpin
frá einni nótt til annarrar