vatnaskil

vatnsfall himinsins leikur á vætugrónum strætunum;
hljóðfæri rigningarinnar hafa snert auðar göturnar,
veröldin tifar í hljóðlausum bláma andartaksins

í flaumnum bregður fyrir táknum borgarinnar,
ljós hennar orðin að ógreinilegu endurvarpi,
andartaksmynd lita og forma á stéttunum

hin orðlausa frásögn

þegar þú hefur næði til, rannsakaðu aftur þögnina í hinum náttúrulegu birtingum, líkt og fyrir margt löngu; sumar minna á bjart stef úr leikandi tónlist, á eilífri ferð yfir sögulegar breytingar

hvernig gangur framrásar hreyfir við setningum umhverfis atburðina, eins og nokkur smábrot hafi afmarkast inn við samfellur tímarúmsins, fólgin bak við dagleg hlutkesti og stundlegar ummyndanir;

í flóði blæbrigða og lita skína nokkrir geislar í gegn, eins og skýjahula færð til bókar, meðan fortíðin heldur áfram að sofna undir vitund okkar, frammi fyrir óendanleika alls sem rennur áfram

eftir lausmæli stundanna

hér er fyrsti tónninn sem ómaði um rými stundanna,
djúpur og víður fyllir hann glufurnar á botni himins

hér er lýsandi vindurinn sem snerti við efni heimsins
og mótaði jarðnesk hljóðfærin í höndum þess eilífa

af hafi hefur gamalt tákn horfið yfir sjóndeildarhring,
eftir situr vitneskja um leit og frelsið í andvaranum