draumur öldrunarlæknisins

mig dreymdi að allir sjúklingarnir mínir, látnir og lifandi,
kæmu til mín á móttökuna ungir og hraustir að sjá,
ég man mér fannst dálítið skrítið í draumnum
að enginn þeirra virtist eiga pantaðan tíma
og einn þeirra hló bara þegar ég spurði
hvort hægðirnar væru reglulegar

svartur og rauður

unga nótt!
með hafið í brjóstinu
og höfuðið fullt af skýjum;
þín svefnlausa þrá og dökka ró;
- í hálfhljóðinu milli næturlestanna
rísa gljáandi strætin upp af skugganum
og einhvers staðar undir himninum fæðist von;
eins og borgarljósin lýsi upp veginn til sólarupprásar

úr albúminu

það vantaði nokkrar myndir í albúmið,
eins og augnablikin hefðu gleymst
og horfið aftur til eigin tíma

undir sunnudegi

nótt hefur farið yfir skýjum,
strætin orðin auð í þögulli bið;
bara hljóðið í laufinu við gluggann
og þær hugsanir sem nema ekki staðar
eða renna saman við slitrur hálfdraums,
gleymdar um leið án marks um tilvist sína;
hér virðist tíminn fjarlægari en nokkru sinni
líkur lágværum öldum bak við ósýnilegan skugga;
annað fjarað út; aðeins bjart rýmið í vöku morgungeislanna

orð eru eyjar

ef orð
eru eyjar
þegja djúpin
í óskýranlegri ró

hinsta kveðja

þegar hann vissi hver sín hinstu örlög yrðu;
að falla fyrir þessum ólæknandi sjúkdómi;
meðan hann stóð í síðustu dyragættinni
og bjóst til ferðarinnar út í náttúruna,
leit hann sem snöggvast við á okkur
eins og til að segja okkur eitthvað
mikilvægt; afhjúpa leyndardóma
sem aðeins deyjandi maður sér;
en hann sagði ekkert, ekki orð;
horfði alvarlegur upp til okkar,
en svo kom það, alveg óvænt:
brosið sem hann skildi eftir