vaðall

sem færi álfamál
um misturlukið morgunsef
muldraði golan milt í mjölgult húmið

náttstafir

það var rétt eins og á hverri stundu
yrði öllum silfurpeningum himnanna
varpað ofan í dökkar laugar jarðar

landslag

þar sem fjallið rís
spennist jarðlendið upp
eins og þúsund tröll með þanin lungu

bergmál

hellamálverkin
eins og leiftursýnir
úr löngu gleymdum draumi

systurnar

gleðin
gerði sér títt við glauminn
en depurðin speglaði sig í dökku víninu

kalkstigi á hæð

efsta þrepið í hvíta kalkstiganum
hefur leysts upp í fjúkandi duft
og runnið saman við lágskýin

afhjúpunin

aldrei vorum við nær því að ráða
hina óskýranlegu þætti tilverunnar
en í rauðu flæðarmáli hnígandi sólar

ljós í stargresinu

ljósalda kviknar af dulráðum næturstreng
og færist yfir sviðið líkt og glóandi snjóbylur
með einhvern uppsprettulausan söng á bak við sig

fyrirboði

í hlýjum eftirmiðdagsbjarma
fló agnarlítið kul og snerti laufið
líkt og fjarlægur grunur um haustið

skýrof

skyndilega þögnuðu fuglarnir
og eitt andartak laukst himinninn upp
svo skógarmáninn gljáði spegilsvarta steinana

vottorð

þegar brunnurinn var tæmdur
fannst gulnaður miði innan um botnlaufið
sem á hafði verið rituð vatnsmáðu letri ólæs kveðja

stormurinn

er veðurguðirnir lemja á skógartrumbur sínar
stígur marglitt haustlaufið hringdans
undir stórsveit breytinganna