skýjakljúfar

nei,
þú ert
ekki vakandi,
þig er að dreyma
drauminn um borgina aftur

sól og máni

tveimur ólíkum augum
horfir himinninn niður á jörðina;
annað fylgir lífinu - hitt starir inn í dauðann

vopnin

lifði maðurinn í þúsund aldir
myndi hann týna hatrinu?

lifði maðurinn í einn dag
myndi hann finna það?

brúna viðarfiðlan

hún gleymdi aftur
viðarfiðlunni sinni
í stofunni minni;

ég hef aldrei kunnað á fiðlu,
en leggi ég hana upp að andlitinu
eins og fiðluleikari finn ég ilm skógarins
og heyri einhvern fjarlægan óm í hljómbotninum

allegóría/dýramessan

í gulltötrum sínum gekk vættur dýranna inn í stirndan skógarsalinn; hann sagði vorið koma aðeins einu sinni, villigrænt, að maðurinn fæddist blindur eins og hin dýrin en sæi svo aðeins það sem dugði forfeðrum hans til endurmyndunar;

hægt væri að margbrjóta heilann endalaust, minnstu brotin yrðu alltaf óbrotin og að við kölluðum okkur menn því að við fórum úr trjánum en gætum aldrei í raun yfirgefið trén alveg, því þá fengjum við ekki súrefnið og misstum andann

enduruppgötvun

allar hugmyndir urðu í síðasta lagi til við byrjun upphafsins;
þannig séð hefur maðurinn ekki komið fram með neina nýjung,
aðeins enduruppgötvað brot af því sem gleymdist við eigin tilurð

tíminn gengur í garð

í sprungum gamalla viðarbekkja
innan almenningsgarða situr tíminn
löngum stundum og bíður eftir eilífðinni

óbreytilegur breytileiki

eftir láréttum strigum tímarúmsins
stíga höfuðskepnur hlutveruleikans
í óvaranlegar eftirmyndir formanna

ljóshaf

milli hallandi húsaraða
renna götuljósin í gullvatni
af gljáandi slembu síðkvöldanna